Met zwetende handen en mijn hart in de keel.

Het is alweer jaren geleden dat ik met zwetende handen en het hart in mijn keel zat te wachten tot mijn naam werd geroepen om een scène te spelen tijdens een voorstelling.
Mezelf afvragend waarom ik zo in het diepe gegooid wilde worden onder het oog van het publiek.

Ondertussen zijn al deze lichamelijke ongemakken teruggebracht tot een plezierige en gezonde spanning, mede door te trainen en op te treden met PIT, een groep spelers waar ik op kan vertrouwen.

Ware het niet dat er toch weer dat moment komt waar ik niet naar uitkijk: het bedenken van een scène.
Onze scènes worden gestuurd naar een samensteller die er uiteindelijk een afwisselende avond van gaat maken en ervoor zorgt dat niemand op de hoogte is van wat de opdrachten zijn op de avond.

Maar hoe schrijf ik die scènes?
Hoe bedenk ik

Het Ultieme Dilemma.

Wat is de relatie tussen de personages, wat is het probleem waar de personages mee aan de gang moeten, hoe zorg ik dat het conflict voelbaar aanwezig is in de beschrijving, waar speelt het zich af?

Die van mij komen meestal niet door de keuring.

Kortom, toch weer zwetende handjes en het hart in de keel.

Ik ga m’n best weer doen .

Ook dit gaat vast eens over.

En 10 oktober mag ik samenstellen.

Antoinette Thoonen.