Tijdens de conferentie ‘De student van de toekomst’ gaven wij flexibel onderwijs een gezicht — met scènes, muziek en input uit het publiek.

Wat we deden:

We startten met een klassenscène waarin drie totaal verschillende studenten zich voorstelden: een traditionele mbo’er, een zij-instromer met babyfoon, en een digitale student met ChatGPT. Eén docent, drie leerstijlen — en chaos in het klaslokaal.

Na deze opening sloten onze acteurs aan bij verschillende workshops. Daar haalden we verhalen op, rechtstreeks uit het veld. Wat bleek? Iedereen wil iets met flexibilisering, maar niemand hetzelfde.

En oja, niet vergeten: Flexibilisering is geen doel, maar een middel.

Terug in de zaal:
We speelden twee scènes: in de docentenkamer, waar collega’s hun twijfels en energie deelden, en met twee verandercoaches die docenten overtuigden zich aan te passen aan studenten — in plaats van andersom.

We sloten af met een geïmproviseerd lied over flexibilisering, onder muzikale begeleiding van de o zo waanzinnig spelende Marco van Duuren. Publiek zong mee. Geen script, gewoon laten ontstaan.

Veel aanwezigen herkenden zich in de worsteling met flexibilisering. Anderen kregen juist nieuwe energie.

PIT maakt thema’s tastbaar.
Op maat. Ter plekke. Met humor en inhoud.