[een uitgetikt whatsapp-audio gesprek]

Ha Marcel,

Je speelt nu ruim 5 jaar bij TheatergroepPIT. Een vaste kracht binnen de groep. Met de deur in huis vallend:

Wie van PIT zou jij een dag willen zijn?

‘Ik zou graag een dag Freek willen zijn. Om weer jong te zijn [Freek is 21], de kunstopleiding opnieuw te doen [die Freek nu doet, ARTEZ] en die wat minder braaf te doorlopen, sterker nog, met meer lef de kunstwereld instappen. Ja, ik wil een dag uit het leven van Freek.  Om te proeven van die dag met de kennis die ik nu heb, dát zou ik echt fantastisch vinden.

Niet zo zeer Freek maar wel, de dag, het studentenleven, en wat meer de dingen doen die verboden waren.

Ja, dat lijkt me heerlijk’.

 

Hoe denk je dat het publiek van PIT [dat is ongeveer 50% vast publiek] naar je kijkt?

 

‘Wat het publiek van mij zou zeggen? Als ik heel onbescheiden ben, soms ‘wów’.

Wow in de zin van ‘nooit verwacht dat zo een dun ielig mannetje opeens zo’n grote sterke man staat te spelen’.

Dat vind ik misschien nog wel het leukst. Het publiek verrassen, sterker nog, het verrast mezelf ook hoe het publiek reageert. Ik verras mezelf!’

Hèh, wat bedoel je?

‘Ik blijk dus kanten in mezelf te hebben die ik niet kende. Ik blijk meer te kunnen, of te zijn, dan dat ik over mezelf denk.’

 

Wat vind je zo leuk aan spelen, en waarom eigenlijk bij PIT, Marcel?

 

‘Ik ben verliefd op spelen. Theater maken, rollen spelen, of het nou op woensdag [repetitie] is of op een optreden, de intensiteit waarmee ik dat doe geeft mij heel veel plezier en levensgeluk. En dat met tien PITters, of nee, negen nu, waarbij ik vertrouwd ben. Het voelt fijn bij de groep, en ik kan mijn eigen grenzen verkennen. Waarbij het ook mag mislukken. Of een keer heel gek mag zijn. Daarom theatergroep PIT’.

 

Helder, Marcel… wat zou je nog een keer willen doen in het theater?

 

‘Ik wil nog een keer, nou misschien wel vaker, met een bord voor het publiek gaan staan, een aantal dingen opschrijven en dan een uur improviseren als solo.

Dát zou ik nog wel een hele mooie uitdaging vinden om een avondvullende voorstelling te maken die op basis van improvisatie wordt gedaan’.

 

Durf je dat?

‘Ik durf het wel, maar ik ben wel een beetje bang voor de anticlimax daarin. Want wat doe je als je een half uur niet weet wat er staat te gebeuren?’

 

Wat hoop je voor PIT betreft de toekomst?

‘Ik wens ons als PIT dat wij minimaal 10 tot 15 jaar kunnen spelen, en misschien wel in grotere zalen. Aan de andere kant, wat ben ik toch verliefd op het kleine publiek’.

 

Heb je voor de lezer nog een mooi laatste antwoord op deze vraag?

 

‘Ja, natuurlijk.

Dat is: mocht je nooit bij PIT geweest zijn, kom eens langs als we spelen.

Mocht je vaker zijn geweest: laat het weten aan je vrienden dat we spelen. En geef me achteraf een klein schouderklopje’.

 

 Dank je wel Marcel.